nie wiem jak można przekonać kogoś, kto przeżył więcej niż ja, kto wierzy już w mniej rzeczy niż ja, kto nie ma przesadnej, ale uskrzydlającej nadziei
że jednak ciągle warto zaryzykować
że może się tym razem udać..
że ciągle trzeba chcieć..
że jestem i czekam i chcę
mało brakowało bym znów zasmuciła się komentarzem, na szczęście w porę ochłonęłam.
"nie za głęboka notka"? a jakie to ma znaczenie, ludzie byłam przez 6 dni megaszczęśliwą osoba i zupełnie nie obchodzi mnie czy wyraziłam to w wystarczająco górnolotnych słowach.
szczęśliwa
to się liczy w życiu najbardziej..
liczę, że tam wrócę, wręcz wyemigruje na zawsze. nic nie daje większej pewności siebie niż poczucie, że jakieś miejsce jest stworzone właśnie dla mnie..
mam nadzieję, że się uda..
jest jedna rzecz, któej się obawiam..
nie wyobrażam sobie, by mogło tam zabraknąc Ciebie..
751 kilometrów od domu
z nadzieją na lepszą przyszłość w sercu
z dobrym towarzystwem na wyciągnięcie ręki
z wiarą, że marzenia się spełniają..
jestem..
szczęśliwa
moja wrażliwość uczuciowa mieści się w łyżeczce do herbaty.. czasem jestem o tym przekonana..
podobno nie znaczy to, że wszyscy tak mają..
staram się w to wierzyć
staram się, podobnie jak staram się być bardziej wylewna i otwarta..
ale niestety nadal potrafi mnie sparaliżować czyjś dotyk..
bliskość innych ludzi bywa dla mnie kłopotliwa, nie przywykłam do „buziaków” na dzień dobry i do widzenia, itp..
jestem emocjonalnym kaleką ..brzmi z pozoru zabawnie to stwierdzenie, ale ma znamiona prawdy..
to chyba nie tylko kwestia doświadczeń czy charakteru..
to także strach
****
boję się zbliżać do kogoś
z obawy, że się odsunie..
chciałabym być Twoją ostatnią miłością..
to podobno kwestia subtelniejszego instynktu kobiet, że wolą być tą ostatnią, mężczyźni podobno wolą być pierwszą miłością dla kobiet..
chcę być Twoją miłością
to wszystko