chemia-smutku

Mam w sobie jeszcze radość.. nie spowodowaną tylko miłą sytuacją, kontaktem z bliską osobą czy czymś jeszcze bardziej abstrakcyjnym..

Jeszcze się cieszę.. cieszę się bo jeszcze wierzę.

Wierzę, że te 331 dni, które zostały do końca roku przyniosą mi coś dobrego i upragnionego.. Że nic nie zablokuje moich planów, nie każe mi dostosowywać marzeń do rzeczywistości, nie powiększy mojej kolekcji bolesnych rozczarowań, nie spowoduje, że znowu zacznę wątpić w sens.. wszystkiego.

Między innymi:

..Ahonen zdobędzie znów Puchar Świata - bo mu się należy,

..akcja „Adopcja na odległość” zagwarantuje opiekę wszystkim dzieciom, które stały się sierotami przez tsunami – bo i tak je los skrzywdził

..Żurawski trafi do Turcji,  - choćby dlatego, że chce i ma talent,

..lato będzie ciepłe – bo zima nie jest nigdy..

..moja mama w końcu znajdzie czas na wyjazd nad morze

..             ....              przestanie myśleć, że życie go męczy i nie chce już nic

..             ....              spełni swoje marzenia o spokojnym życiu tam gdzie pragnie, robiąc to, czego pragnie

..            ....              dorośnie doświadczeniami, by nie tracić na ślepej wierze w dobro

..            ....              odkryje przyjemność bycia wiecznym uczniem

..będę szczęśliwa?!

Właśnie wróciłam z kina. Oszołomiona.

Pogląd, że Emir Kusturica wyjątkowym reżyserem jest podziela sporo osób. Ja też. Dlatego pobiegłam z zapartym tchem w końcu! na film „Życie jest cudem"..

I wróciłam. Oszołomiona właśnie..

Film opowiada historię pewnej serbskiej rodziny, w której życie wkroczyła wojna.. to najbardziej skrócony opis tego filmu jaki jestem w stanie stworzyć.. a to tylko dlatego, że film jest doskonały w tak wielu wymiarach, że nie da się tego po prostu opisać..

Jest poruszający i bezpretensjonalny.. 

Zaś obrazowi towarzyszy niesamowita cygańsko-bałkańska muzyka..

tego się nie da opisać, to trzeba zobaczyć..

a po wyjściu z kina zostają w uszach porywające dźwięku,

a w sercu refleksja.. nad sensem wojny..

kiedy..

ŻYCIE TO CUD..

Kumpla drogiego, który przerabia pierwszą sesję w życiu i jest w jej środku samym zapytałam dziś grzecznie na gg - jak się pojawił - czy się uczy? Odpowiedział: życie całe..

Ma chłopak rację.. ja dziś się nauczyłam, że nie można nikomu wierzyć i że nie warto pomagać ludziom na  prawo i lewo, bo i tak przy pierwszej okazji się wypinają za przeproszeniem..

Więc się uczymy życie całe:) swoją drogą na błędach własnych pół biedy, bo przynajmniej jesteśmy po tym silniejsi.. ale jak przyjdzie się uczyć, tak jak mi dzisiaj na błędach innych-popełnianych wobec mnie.. to bardziej boli.. za bardzo nawet

Ciężkie dni są moim udziałem w tym nowym roku.. ważą się moje losy, nie wiem gdzie będę i po co pod koniec tego roku, ale wiem, ze nie może być tak jak jest...

Aż czasem nabieram ochoty, by uciec stąd gdzieś daleko i zacząć wszystko od początku. Bo takie czekanie na werdykty, decyzje, uwikłanie w zależności jest bardzo męczące.

Czekać warto na kogoś. Tylko i wyłącznie. I to jednak tylko wtedy, gdy jest gwarancja, że ten ktoś się pojawi. Że chce.

Bo inaczej to kiepsko..

czekam na kogoś, kogoś kto wie, że jestem, ale nie wie, że czekam na niego..

czasem się boję, że udaje, że nie wie, że woli nie wiedzieć, że nie chce..

ucieka mi czas..i wciąż jestem zła..nie widzę już w sobie pozytywnych barw..

Dopóki żyjemy-to tylko zły dzień..

Mam nadzieję, że to powiedzenie się sprawdza...bo serce mi pęka z żalu.. przekonałam się, że ktoś komu w życiu pomogłam wypiął się na mnie mając teraz okazję pomóc mi.. to niewiarygodne jak ludzie szybko „zapominają” to, że im się pomogło.. i to wyciągnęło się do kogoś rękę kilka razy, nie z konieczności i nic tym samym nie zyskując.. to okropne